پدر

 

چقدر دلم برای لبخند شیرینت تنگ شده،

         لبخندی که حالا فقط از درون قاب میتوانم تماشایش کنم؛

                                               پدر

یک زمان در خواب غفلت بودم، در کنار من پدر بی تاب بود، وقتی از خواب گران برخاستم، ناگهان دیدم پدر در خواب بود.

گلدانها بعد از تو پریشان شده اند،

محتاج نم و شبنم و باران شده اند،

از وقتی که به آسمان کوچیدی،

گلها همه آفتاب گردان شده اند.

پدر

 

بابایی

   خیلی وقته که رفتی اما تو این روزا دستات رو می بوسم و به عکس خیالیت میگم:

           روزت مبارک

شاعر دنیا من اگه بودم                   آغاز شعرم با کلام پدر بود

تشنه تو صحرا من اگه بودم                آب حیاتم توی دست پدر بود

وای اگه گندم پوست تنم بود

اونکه با دستاش منو می کاشت پدرم بود

ریشه ام رو تو خاک اگه میگذاشت پدرم بود

پدر جونه، پدر روحه، پدر دین و ایمونه

                                        پدر نوره، پدر امید، پدر عشقه که می مونه.

 

روز پدر مبارک