محبت

  

نمی دانم

نمی دانم محبت را بر چه کاغذی بنویسم

که هرگز پاره نشود

بر چه گلی بنویسم

که هرگز پرپر نشود

بر چه دیواری بنویسم

که هرگز پاک نشود

بر چه آبی بنویسم

که هرگز گل آلود نشود

و

بر چه قلبی بنویسم

که هرگز سنگ نشود...

افسوس

محبت را بر هیچ چیز نمی توان نوشت.

ای غم!

  

سلام ای غم!

سلام ای آشنای چشم گریانم.

سلام ای همنشین مهربان دل!

سلام ای یار هر روز و شب تنهایی قلبم،

                                     سلام ای غم!

ببخشایم که راندم من ترا از خانه ی گرمت

ببخشایم که آزردم ترا با آتش قهرم

ببخشایم که دورت کردم از کاشانه ی خویشت

قبولم کن، ببخشایم، پشیمانم کنون سر خورده در پیشت!

قبولم کن به درگاهت،

                  قبولم کن!

بیا این تو، و این هم خانه ی قلبم

بیا پا نه به روی هرچه شادیهاست

که من تنها ترا خواهم

ترا ای آشنای دل!

بسا شبهای بیماری که همراز منت بودی

بسا شبهای تنهایی که مهمان توام بودم

کنون ای آشنای رفته از پیشم

کجایی تو؟، کجایی تو؟

بیا ای غم

بیا در خانه ی پیرت

که بی روی تو ای همدم

سرای قلب من تاریک تاریک است،

چراغ خانه ام خاموش خاموش است!

سلام ای غم!

قبولم کن به درگاهت

بیا در خانه گرمت

بیا ای یار مهجورم

که من از شادی و از خنده رنجورم!

بیا ای غم!!!!!

 

 

کاش

  

کاش میشد سرنوشت خویش را از سر نوشت

کاش می شد اندکی تاریخ را بهتر نوشت

کاش می شد پشت پا زد بر تمام زندگی

داستان عمر خود را گونه ای دیگر نوشت.

 

 کاش... ای کاش ها نبود...