منتظر

 

حجم دلواپسی هایم را درون صندوقچه ی قلب بی قرارم پنهان میکنم تا سهمم از لحظه ها شوری اشک نباشد. گاه شک میکنم که نبودنت امتحان کدام اشتباه من است؟ خسته از حرفهای نگفته و نگاه های نخوانده ام. چرا اینچنین سرگردان میان واژه ها می گردم؟ کی هنوزت را به اثبات می رسانی؟ سرگردانم مگذار، منتظرم.

 

کاش می دانستی در امتداد حادثه چه کشیدم

حادثه ی شکستن...

شکستن این دل تنها در حصار سینه

آن زمان که در انتظار دیدنت بی صدا گریستم

و بهانه هایت را یک به یک زیر لب زمزمه کردم...

کاش می دانستم پشت شیشه های دلم کدامین گنج را جستجو میکردی، که اینگونه به شکستن اصرار داشتی...