کاش بچه بودم

آدم ها همه می پندارند که زنده اند. برای آنها تنها نشانه ی حیات، بخار گرم نفس هایشان است! کسی از کسی نمی پرسد: آهای فلانی! از خانه دلت چه خبر؟! گرم است؟ چراغش نوری دارد هنوز؟...  

 

آدما خنده هاشون همیشه از دل خوشی نیست، گاهی شکستن دلی کمتر از آدم کشی نیست، گاهی دل این قدر تنگ میشه که گریه هم کم میاره، یه جمله ی ساده گاهی چقدر واست غم میاره..  

   

چه ساده بودم

آن هنگام که می پنداشتم

ترکیدن بادکنک آبی من،

ناگوارترین حادثه ی عالم است!

کاش بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم...