تو نیستی که ببینی...

تو نیستی که ببینی،

   چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است

       چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیدا است

           چگونه جای تو در جان زندگی، سبز است

هنوز پنجره باز است

  «انگار»

         تو از بلندی ایوان به باغ می نگری

درختها، چمن هاو شمعدانی ها

  به آن ترنم شیرین

           به آن تبسم مهر

                  به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند

تمام گنجشکان

     که در نبودن تو

                مرا به باد ملامت گرفته اند

«انگار»

      تو را به نام صدا می کنند

هنوز نقش تو را از فراز گنبد کاج

     کنار باغچه

                زیر درختها

                لب حوض

                درون آینه ی پاک آب، می نگرند!

تو نیستی که ببینی چگونه می گردد

     نسیم روح تو در باغ بی جوانه ی من

چه نیمه شبها کز پاره های ابر سپید

      به روی لوح سپهر

                  تو را چنانکه دلم خواسته است، ساخته ام

چه نیمه شبها وقتی که ابر بازیگر

       هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر

به چشم همزدنی،

       میان آن همه صورت تو را شناخته ام

                    به خواب می ماند.

تنها به خواب می ماند!

چراغ، آینه، دیدار، بی تو غمگینند

     تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار

             به مهربانی یک دوست از تو می گویم

تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار

        جواب می شنوم.

تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو

        به روی هرچه در این خانه است

                      غبار سربی اندوه بال گسترده است

تو نیستی که ببینی دل رمیده ی من

       به جز تو، یاد همه چیز را رها کرده است

غروبهای غریب،

       در این رواق نیاز،

                 پرنده، ساکت و غمگین،

                           ستاره بیمار است،

دو چشم خسته ی من،

        در این امید عبث،

                 دو شمع سوخته جان همیشه بیدار؟

تو نیستی که ببینی!

شعر از: فریدون مشیری